Brabants Vennenpad
Februari, prachtig lenteweer en nog geen mogelijkheid om een tocht wat verder weg te gaan doen. Vandaar onze keuze voor het Brabants Vennenpad, een flinke ronde door onze eigen provincie.
Oisterwijk-Boxtel
De trein bracht ons vlot naar Oisterwijk, waar we deze ronde wilden starten, met de klok mee rond Eindhoven.
Het was een prachtige lentedag, een week na een stevig sneeuw- en vorstweekend.
Aan vennen geen gebrek vandaag, starten in Oisterwijk is echt een goed idee.
Met vele kronkels liepen we de hele dag door de geweldige natuur.
De vennen waren niet te tellen. Op een heuveltje, met prachtig uitzicht over het water, aten we onze lunch.
Over de hei ging het verder. Vanaf de uitkijktoren genoten we ook nog even van de mooie omgeving.
Wat volgde was een stukje Beerze door het bos, wat ook zeker de moeite waard was. Moe maar voldaan kwamen we laat in de middag in Boxtel aan.
Boxtel-St Oedenrode
Meteen de volgende dag keerden we terug naar Boxtel, om onze tocht voort te zetten.
Het eerste stuk rond het kasteel en de kerk was verrassend leuk.
Daarna werden we weer getrakteerd op heel veel water, geen vennen dit keer, maar de Dommel.
Ook vandaag bleek maar weer eens dat je eindeloos door de natuur kunt struinen.
Na de Dommel volgden we een stukje van het Duits lijntje, waarna we een mooi bos in doken.
Weer terug op het Duits lijntje was het tijd voor een picknick bij 't Groene Woud.
Het Duifhuis hadden we al verschillende keren van verre gezien tijdens fietstochtjes, nu kwamen we er echt langs.
Ook op het laatste deel van de tocht mochten we nog genieten van de kronkelende Dommel.
Een trapje bij een uitstapplaatst nodigde uit om even met de voeten het water in te gaan,
waarna ze weer heerlijk opgefrist waren voor de laatste kilometers.
Vlak bij St Oedenrode was het pad helaas zo modderig dat het onmogelijk was om daar de route verder te volgen.
Via een ander pad liepen we St Oedenrode in. Het laatste stukje zouden we de volgende keer nog even gaan bekijken.
St Oedenrode-Son
Alhoewel het wat frisser was dan vorige week, was het stralend weer en prachtig om de tocht voort te zetten.
In St Oedenrode begonnen we met twee kilometer tegen de route in te lopen, tot aan het punt waar we vorige week niet door konden.
De modder die we tegen kwamen was geen probleem en zo konden we toch nog genieten van het mooie Vlonderpad
(zonder al te veel vlonders), en dat nog wel heen en weer.
Verder gingen we nu in de goede richting om het mooie kasteel heen, door St. Oedenrode , om de kerk heen en door wat modder langs de Dommel.
We liepen ook een rondje om de knoptoren in Eerschot, waarna we een stukje snelweg moesten trotseren om aan de overkant daarvan weer de natuur in te kunnen gaan.
We volgden een stukje Everse Akkerpad, verruilden even later de verharde weg voor een zandpad en lunchten bij de Heilige Martinus aan een picknicktafel in de zon.
Tijdens het vervolg van de route werden we weer getrakteerd op een paar mooie vennen en na de Vresselse hut een prachtig stukje Dommel.
In de Dommel bij Son ontmoetten we een schildpad.
Langs de kinderboerderij af liepen we Breugel in en op het pleintje bij Pieter Breugel maakten we nog even een korte stop.
Via het kanaal kwamen we bij de grote hefbrug in Son, eindpunt van vandaag.
Son-Geldrop
Brabants Vennepad werd vandaag Brabants Modderpad, maar dat wisten we voor vertrek al, in dit voor ons bekende gebied.
Het eerste stuk over de verharde weg stapten we nog flink door, langs de Dommel werd het flink glibberen en glijden.
We bereikten Eckartdal zonder al te veel problemen. Daar volgden we een omleiding, die echter verder niet aangegeven werd.
Een eindje verder gingen we daarom toch het terrein van Eckartdal op, wat, naar later bleek, niet de bedoeling was.
We kwamen dan ook bij een gesloten poort en moesten opnieuw het terrein over om weer op de weg uit te komen.
We moesten nu een aantal kilometers om lopen om weer op de route te komen, die door het Eckartse bos verder ging.
Bij Opwetten vonden we een grappig bankje, waar we onze lunch aten. Dat moest niet te lang duren, want het was wat fris.
Langs de watermolen liepen we weer lekker in het zonnetje, op weg naar Wettenseind.
Aan de andere kant van de snelweg liepen we via Eeneind naar de Collse watermolen, waar een feestje gevierd werd voor een jarige opa.
Wij begonnen hier aan ons tweede modderfeestje. De bergschoenen deden goed hun best om alle dras buiten te houden, alhoewel we soms diep wegzakten in de modder.
Het kanaal werd met droge voeten bereikt en via de brug bij Hulst ging het aan de andere kant weer verder langs de Kleine Dommel.
Het kasteel van Geldrop was het slot van deze tocht. Hier gingen we naar de bushalte, die ons vlot naar Eindhoven bracht.
Geldrop-Heeze
Na een stormachtige zaterdag was het vanmorgen een stuk rustiger buiten, zodat we meteen besloten weer een etappe te gaan lopen.
De bus bracht ons naar Geldrop, waar we de Kleine Dommel volgden.
Af en toe vielen er wat spatjes, maar heel nat werden we daar niet van.
Na het oversteken van de snelweg lag de Strabrechtse heide voor ons.
We genoten van de weidse uitzichten en zage vandaag weer wat Brabantse vennen.
In het bos vonden we een mooi bankje om te lunchen. Hier was het lekker windstil.
Met volle buiken liepen we door naar het kasteel en vervolgens naar het station in Heeze.
Heeze-Soerendonk
In tegenstelling tot vorige week reed nu de trein naar Heeze wel, dus konden wij onze tocht weer voortzetten.
Het waaide hard, maar het was ook heerlijk zonnig, zodat het toch aangenaam wandelen werd.
Door bekende bossen zouden we lopen, maar we lieten ons keer op keer verrassen door nieuwe of minder bekende stukken.
Steeds beseften we dat je vanaf de fiets veel ziet, maar te voet nog meer en vooral langzamer, zodat je ook meer details in je op kunt nemen.
We genoten dus volop van bos en hei en werden vandaag ook weer getrakteerd op vele vennetjes.
We lunchten aan een picknicktafel bij een parkeerplaatsje in het bos, vlak bij Leenderstrijp.
Na de lunch waren we meteen het bos uit en liepen we door het mooie Leenderstrijp, even heel wat anders.
We volgden een stukje Strijper Aa en passeerden daarna nog een paar mooie stukjes heide, voordat we in Soerendonk aankwamen.
Hier verlieten we de route voor de bus terug, die ons in onze achtertuin afzette.
Soerendonk-Valkenswaard
Tweede Paasdag, winters weer, maar toch besloten we te gaan lopen. Door wat regen naar de bushalte.
De bus bracht ons vlot naar Soerendonk, waar we met wat miezer begonnen te lopen.
We liepen langs het Soerendonks Goor, een grote waterplas. Daarna ging het de Leenderhei op, waar we afwisselend
landbouw, hei en ven zagen. Het weer wisselde ook af vandaag: regen, sneeuw, hagel, wind, alles kwam voorbij. De buitjes waren gelukkig nooit heel groot,
de wind hadden we meeste tijd op kop en maakte het bijzonder koud. Gelukkig waren we goed gekleed en kregen alle buien en de wind ons er niet onder.
We kwamen tot aan de Belgische grens en even verder wierpen we een blik op de Achelse kluis.
Vanaf hier hadden we de wind pas echt op kop. We liepen door de gevreesde koeienwei (ooit belaagd door een koe), maar die wei was leeg.
We passeerden weer verschillende vennen en hadden het geluk dat de route langs de lieghut kwam, een heerlijke plek om beschut te kunnen lunchen.
Na de lunch liepen we het laatste stuk door de hei, naar de hengelvijvers. Met een grote boog gingen we over dat terrein en aan de andere kant zonken we haast weg in de modder.
Zonder kleerscheuren kwamen we er voorbij en bracht de route ons bij een sluis in de Tongelreep. Ondertussen was de zon doorgekomen, dat weerbeeld ontbrak vandaag nog.
Via Bruggerhuizen kwamen we bij het Brugven. Wat een prachtige plek was dat! Hier werden wat (zonnige) foto's gemaakt!
Aan de andere kant van de Maastrichterweg kregen we nog een strook bos en een hagelbuitje, maar ook die ging weer voorbij.
We hadden ondertussen veel behoefte aan een korte rust. Een bank vonden we pas bij het Boothuis, vlak voor Valkenswaard.
We aten daar nog wat en liepen toen richting bushalte, die wegens wegwerkzaamheden verder was dan we dachten.
Valkenswaard-Luyksgestel
Op deze prachtige zonnige voorjaarsdag deden we deze 8e etappe. Vanaf de bushalte waren we in 1 1/2 km bij de Venbergse molen, waar we de route vervolgden.
We groetten ome Henk, die vanmorgen de Malpie al in was geweest en we hier vaker tegenkomen op de zondagochtend.
Het eerste deel van de etappe was ons wel bekend, na het grenslandpad en het Airbornepad.
Maar we genoten er niet minder om, het gebied is prachtig en het weer werkte mee!
Na de Malpie en een stukje bos kruisten we de weg tussen Borkel en Schaft in, om een mooi stuk langs de Dommel te gaan volgen.
We kwamen ballonnen, een kadootje en twee dames met feesthoedjes op en cakejes in de hand tegen, maar het bleek niet voor ons te zijn.
Wel leuk, zo'n feestje in de natuur.
Vlak voor Achterste Brug lunchten we op de enige zetels die er te vinden waren. Na 20 minuten was het eten op en waren de handen koud, dus trokken we snel verder.
Na dit landelijke stukje sloegen we bij Achterste brug linksaf en belandden zo in een enorm mooi heidegebied, Plateaux.
Dit gebied was ons nog onbekend en we probeerden al dat mooie nieuwe op te snuiven. We liepen even naar de vogelkijkhut, waar we een weids uitzicht hadden.
Na een stukje België rustten we even op een bankje, met uitzicht op de Galloway-runderen, maar omdat we een vermoeid gezin zagen stonden we onze plekjes al snel weer af.
We doken Nederland weer in en na een mooi stuk bos kwamen we weer op bekend terrein: een stukje Airbornepad aan de andere kant van de N69, dat ons bracht naar De Liskes.
Hier begonnen we een beetje te rekenen, want de bus zou in Luyksgestel maar eens in het uur vertrekken. Vier uur leek een mooie tijd, die krap haalbaar was, maar we gingen er voor en zetten er flink de pas in.
Vijf minuten voordat de bus aankwam arriveerden wij bij de bushalte. Even later lieten we onze benen rusten in de bus en keken we terug op een prachtige wandeldag.
Luyksgestel - Bladel
De zon ontbrak nog toen we in Luyksgestel uit de bus stapten en de wind was behoorlijk fris.
Maar korte tijd later kwam de zon door en daar genoten we volop van.
Na de molen van Luyksgestel kwamen we op een ons bekend fietspaadje, dat startte bij een kapel.
Deze tocht werd verder gekenmerkt door bos, heel veel bos. Bij de Belgische grens lieten we
ons nog even afleiden door een afwijkende markering, die we een kilometer lang volgden,
maar foutief bleek te zijn. Dus moesten we die kilometer weer terug.
Het volgende stuk ging door de Cartierheide richting Bladel. Dat bereikten we via Ten Vorsel en de Tipmast.
Bladel - Lage Mierde
Vanuit een zonnig Bladel begonnen we te lopen. Vanmorgen hadden we eerst een stuk asfalt, maar ook die landweggetjes waren niet onaardig.
Een graspad langs de Raamsloop bracht ons naar Hulsel, waar we een korte stop hielden en wat aten.
Even later passeerden we een indrukwekkend MTB-parcours.
We liepen nu in noordelijke richting naar de Neterselseheide. Midden op de hei, op een eenzaam bankje, was het goed toeven met onze meegebrachte lunch.
Daarna kwamen we op bekend terrein en naderden we met rasse schreden de Flaestoren. De euro's hadden we op zak gestoken,
dus konden we boven van het uitzicht gaan genieten.
Door nog een mooi stuk bos, waar doorheen de Reusel stroomt liepen we op weg naar het eindpunt van vandaag, Wellenseind bij Lage Mierde.
De bus bracht ons naar Reusel en van daaruit namen we de bus naar Eindhoven terug.
Lage Mierde - Hilvarenbeek
We vertrokken thuis vroeg, omdat de reistijd vandaag wat meer zou zijn. Zo konden we om 10 voor half 10 van start gaan bij Wellenseind.
Na een klein missertje aan het begin, kennelijk waren we toch nog niet goed wakker, zaten we op het goede spoor en ging het vlotjes.
Aan het einde van het bos werden we verrast door een groot stuk land met twee prachtige boerderijen.
Vervolgens werden we getrakteerd op een prachtig ven, Broekeling, en een paar mooie kunstwerken van de Andreas Schotelroute.
We liepen een stukje grenslandpad, maar er waren slechts weinig herkenningspunten.
We volgden een stuk de Rovertse Leij door het bos, waar we een fijn bankje vonden voor de lunch.
Gorp was het volgende mooie plekje op de route.
Na vele kronkels door het landschap liepen we uiteindelijk op Hilvarenbeek af, waar we mooi op tijd aankwamen voor de bus.
Hilvarenbeek - Oisterwijk
Vanuit Hilvarenbeek liepen we al snel de velden in, langs het Spruitenstroompje af.
Een koekoek speelde verstoppertje met ons, maar ondanks zijn duidelijke aanwijzingen kregen we
hem niet te zien.
Bij Westerwijk werden we getrakteerd op een ooievaar, langs het kanaal op uitbundig bloeiende brem.
Rond half 12 begon het zachtjes te regenen, maar een paraplu was voldoende om dat af te weren.
Een overdekte picknickplek vonden we niet, dus liepen we maar door.
De Voorste Stroom mochten we oversteken via een mooie hangbrug en even later nogmaals, maar nu over een gewone stenen brug.
We passeerden de OLV van de Vredekapel, volgden even de Reusel en vonden toen een droog pad, waar we onze lunch staande aten.
Vol nieuwe energie gingen we toen dwars door het Rietven, nogmaals de Reusel over en toen kwam het laatste stukje naar het bezoekerscentrum,
waar we niet anders konden dan concluderen dat we weer een prachtige ronde gelopen hadden in de afgelopen 12 weken, 288 km op de teller.
