Zillertaler Alpen
Naar Finkenberg
Naar Breitlahner
Naar de Schlegeisstausee
Naar het Furtschaglhaus
Naar de Berlinerhütte
Bij de Berlinerhütte
Naar de Greizerhütte
Naar de Kasselerhütte
Naar de Karl-von-Edelhütte
Klettersteig in Mayrhofen
Wandelen naar Aschau
Fietsen door het Zillertal
Krimml
Fügen
Feestdag
Innsbruck


Naar Finkenberg
Dit jaar wilden we rustig aan starten, om te acclimatiseren en om de recentelijk gebroken knieschijf van Yvette te laten wennen. Vanuit Mayrhofen liepen we langs de Zemmbach en de Tuxbach richting Finkenberg. Het was heet, dus we deden het rustig aan. In Finkenberg kwamen we uit bij de mooie Teufelsbrücke, 43 meter boven het ravijn.
We meldden ons bij Edelraute, waar we onze eerste nacht geboekt hadden en genoten op het balkon van een heerlijke avond.




Naar Breitlahner
De knie was 's morgens onwillig, maar bewegen bleek de beste remedie. Door het dal van de Zemmbach liepen we naar Karlsteg, waar we op het terras neerstreken. Door de gloeiende zon liepen we verder tot aan een prachtige waterval. We fristen ons hier op in de wind en warmden meteen weer op toen we verder liepen in de hete zon. Door weilanden liepen we stijgend en dalend naar Ginzling. Daar konden we ons opfrissen en water tappen bij een kerkhof.
Nu volgden we de oude weg door Rauth. Op een bankje in de schaduw aten we ons brood. Anderhalve kilometer voor Breitlahner kwamen we op de weg uit, die we even moesten volgen. Bij de Zemm stuitten we op een Kletterparadijs, waar we in de schaduw van een bosje uitrustten bij een hangbrug. Na deze rust was het nog maar een klein stukje naar Breilahner, waar we precies voor een stevige regen- en onweersbui aankwamen.




Naar de Schlegeisstausee
De tocht begon vanmorgen met een stevig klimmetje, de beentjes werden niet gespaard. Na een half uurtje werd het relaxter en wandelden we gestaag door over een prettig paadje. We gingen langs de Zamserbach, een gemoedelijk pad met veel bloemen. Na een pauze met pootje baden kwamen we bij de stuwmuur aan, die 131 meter boven ons uit toornde. Yvette trok de klettersteigset aan en klom via de muur naar boven, Wim ging met twee rugzakken via het pad omhoog. Yvette was eerder boven, dus zij liep naar Wim om hem van de extra tas te verlossen. We meldden ons bij de Dominikushütte, waar we allerhartelijkst ontvangen werden. We liepen direct door naar Zamsereck, waar we een prachtige kamer met uitzicht op de Stausee kregen.
We lunchten op het terras, vertoefden op de ligstoelen en wandelden wat rond. We zorgden op tijd voor het onweer in de Dominikushütte te zijn, waar we ons avondmaal zouden nuttigen. Na het eten was het droog, zodat we op eigen kracht terug konden naar onze slaapplek, 20 minuten verderop.




Naar het Furtschaglhaus
Vandaag zouden we dan echt de bergen ingaan, op Wims verjaardag. Eerst moesten we nog even op en neer naar de Dominikushütte voor het ontbijt. Om acht uur vertrokken we op weg naar het Furtschaglhaus. Het bord "Berliner Höhenweg gesperrt" mochten we negeren, dus liepen we gewoon langs de lawinewerkzaamheden heen. Op zaterdag was daar toch geen activiteit.
Tijdens de klim stonden we regelmatig stil om van het uitzicht te genieten, bloemetjes te bekijken en een marmot te spotten. Al om elf uur kwamen we aan bij de hut. We genoten vanaf een rotsblok van de omgeving, aten daar fruit en brood en meldden ons om één uur aan in de hut. Toen het begon te regenen gingen we in de hut zitten en vierden Wims verjaardag met Apfelstrudl. We dobbelden eindeloos tot ons eten opgediend werd en kletsten met onze tafelgenoten, tot we het gegons beu waren en onze bedden opzochten.




Naar de Berlinerhütte
Om zes uur stonden we kant en klaar voor een goed ontbijt en wij waren niet de enigen. Om kwart voor zeven liepen we aan, het weer zag er alleraardigst uit. We klommen gestaag, zonder problemen. Er lag wat meer sneeuw dan vijf jaar geleden en dat maakte het wat lastiger, vooral vlak voor de Scharte. Voor ons zagen we een man enkele meters naar beneden schuiven over de sneeuw, wat erg bemoedigend was. Gelukkig kwamen wij er wel goed doorheen.
De Schönbichlerhorn lieten we links liggen, we begonnen meteen aan de gezekerde afdaling. Dat ging traag, want het was behoorlijk pittig. De helikopterplek van vijf jaar geleden werd heelhuids bereikt. De bergkam waar we nu overheen moesten lag bezaaid met stenen. Het terrein was duidelijk moeilijker dit jaar.
Net na de moeilijkheden begon het te regenen. Yvette verzwikte haar rechterenkel een paar keer en knieën en heupen vonden het dalen ook niet zo fijn. Het ging zo hard regenen dat de regenkleding aan moest en er weinig gelegenheid was om te rusten. De benen werden echter trillerig en toen bleek dat we het binnen de gestelde tijd niet zouden halen besloten we onze boterhammen toch maar te eten, gezeten op een rotsblok in de stromende regen.
De rust deed de benen goed, zodat we de laatste drie kwartier in soppende schoenen verder konden. In de enorme Berlinerhütte hingen we alles te drogen. We kregen een privé-lager en alsof we nog niet nat genoeg waren geworden namen we een heerlijke douche.




Bij de Berlinerhütte
Twee uren zaten we aan de ontbijttafel vanmorgen, hopend dat de regen zou stoppen. Dat gebeurde niet op tijd, dus besloten we nog een nacht bij te boeken. De rest van de ochtend werd gevuld met een bizarre gebeurtenis van drie Duitsers die wel vertrokken waren naar de Greizerhütte. Zij werden aangevallen door een groot schaap en konden met z'n drieën het beest niet aan. Eén van hen had zijn enkelbanden bezeerd, z'n arm, z'n rug, alles deed zeer. Liggend op de grond bleef het schaap nog steeds aanvallen. Uiteindelijk wisten ze te ontkomen en terug te keren naar de hut, waar de bergredding werd opgeroepen. Einde huttentocht voor hen.
Wij lunchten soep in de hut, trokken onze nog vochtige bergschoenen aan en gingen de omgeving verkennen. We schrokken van twee zwarte varkens, maar die waren zo mak als een lammetje. Terwijl de zon doorkwam daalden we af naar Alpenrose, waar het prachtig was.Rustig liepen we weer terug en vertoefden nog een tijdje buiten onder het terras. Na het avondeten vertrokken we nogmaals naar buiten, om van een prachtige zonsondergang te genieten.




Naar de Greizerhütte
Om 7 uur vertrokken we, op weg naar de Greizerhütte. We liepen plezierig naar boven, met onder ons een schitterend wolkendek. Het was prachtig en we genoten volop. Zo liepen we in ruim twee uur naar de Schwarzensee, waar het water deels bedekt werd door ijs. We wilden hier even uitrusten, maar werden direct gestoord door een paar opdringerige schapen, jawel, de schapen van de Duitsers. De hele kudde stond op het steile serpetinepaadje waar wij over moesten. Met twee andere stellen wachtten we tot er minder schapen op de route stonden en gingen na een tijdje behoedzaam de strijd aan. We moesten toch nog uitwijken voor wat schapen, maar met wat geklauter en wat geduld kwamen we uiteindelijk zonder brokken voorbij de kudde.
Over wat sneeuwvelden bereikten we de Scharte. We waren nieuwsgierig naar het uitzicht aan de andere kant, maar dat was er niet. Het was mistig, dus besloten we meteen aan de gezekerde afdaling te beginnen. Die gaf geen problemen en de steenblokken en een groot sneeuwveld ook niet. Het kleine schuine sneeuwveldje daarna bleek voor Wim een gevaar. Hij gleed onderuit, een paar meter naar beneden over sneeuw en losse stenen. Gelukkig kon hij verder en in een tweede poging lukte het wel.
Een eindeloos zigzagpad over een steile bloemenweide volgde. Tussen de bloemen pauzeerden we even voor een boterham, maar de lucht werd dreigend dus gingen we vlot weer verder. De afdaling was nog lang, met hier en daar een gezekerd stukje. Ineens stuitten we op Edelweiss, het stond er echt!. Via een flinke ladder moesten we nog wat verder naar beneden. Het kostte nog wat kruim om de goede route te vinden die ons via het bruggetje aan de andere kant van het dal bracht. Na een korte rust aanvaarden we de laatste 400 meter omhoog naar de hut, waar we gelukkig nog droog aankwamen.




Naar de Kasselerhütte
De tocht van vandaag zou een paar uur korter zijn en om 7 uur konden we al vertrekken. Het weer zag er goed uit, dus begonnen we vol goede moed te klimmen. We gingen niet zo snel vanwege een zere lies, maar de 480 hoogtemeters waren te overzien. Uitzicht was er weer niet op de Scharte, dus daalden we meteen weer af, over veel rotsblokken. Er kwam steeds meer mist opzetten. Op een vlakker stuk aten we wat. Het vervolg van de route was relatief vlak, met rechts de bergwand en links de afgrond. Vooral bij de Elsenklamm ging het links van ons recht naar beneden. Een slappe kabel gaf wat schijnveiligheid. Wat volgde was een grote bocht door de kom, steeds rond 2100 en 2200 meter hoogte, maar wel met moeilijke, technische overgangen. Een fikse bui met een klap onweer en de dichte mist (20 meter zicht) maakten het er niet gemakkelijker op. Sommige overgangen waren ronduit gevaarlijk en we hebben dan ook peentjes gezweten. Als beloning voor al deze moeilijkheden stonden we ineens op een mooie hangbrug, helaas zonder zicht. De hut zagen we 25 meter voor we er waren, nog wel een beetje wazig.
In de hut deelden we onze ervaringen met de anderen, die het ook allemaal moeilijk hadden gevonden. Vier Italianen hadden touwen gebruikt bij de moeilijkste overgangen. Om 7 uur 's avonds kwamen er nog twee dames binnen, die over de tocht van 5 uur maar liefst 11 uren hadden gedaan. Er waren ook mensen die we niet meer terugzagen in deze hut, zij hadden de route voortijdig verlaten en een ander plan gemaakt.




Naar de Karl-von-Edelhütte
De tocht van vandaag zou beduidend langer zijn en mogelijk met dezelfde moeilijkheden en daar hadden we even geen trek in. We wandelden daarom op ons gemak terug naar de hangbrug, waar nu wel een prachtig uitzicht was. We liepen nog wat rond in de buurt van de hut en begonnen toen aan de afdaling naar de Grüne Wand Hütte. We aten daar soep en lieten ons met een busje via de Stillupstausee naar Mayrhofen brengen. We stapten uit bij de Ahornbahn, waar een kwartier later Steffie en Twan uit kwamen. We gingen samen op een terras zitten en praatten even bij. Om vier uur namen wij een lege gondel omhoog en liepen vanaf de Ahornbaan naar de Edelhütte.




Klettersteig in Mayrhofen
Het weer was niet stabiel genoeg om verder te trekken door de bergen, dus besloten we terug te gaan naar de Ahornbahn en met alweer een lege gondel (er kunnen 160 mensen in!) naar Mayrhofen af te dalen. We zochten een slaapplaats en kwamen uit bij Lärchenheim, met een allervriendelijkste gastvrouw. We wandelden naar Steffie en Twan in Burgstall en gingen samen met hen naar de Klettersteig. Wim wandelde naar Zimmereben, terwijl de rest dit al kletterend bereikte. Halverwege begon het wat te spatten, maar toen we net bij Zimmereben waren begon het te hozen. We zagen ons daarom genoodzaakt op het terras plaats te nemen. Na de consumptie daalden we af, nog altijd in de regen.
In Mayrhofen gingen we 's avonds uit eten.




Wandelen naar Aschau
Weerberichten, lies en knieën deden ons besluiten in het dal te blijven. We kozen voor een gemoedelijke, vrij vlakke wandeling door het dal. We begonnen bij de Waldspielplatz en liepen zo achter de camping door naar Bichl en Ramsau. Langs de Ziller liepen we verder, nu echt vlak. In Zell lunchten we op een bankje en speelden het molenspel in het groot. We liepen nog verder tot Aschau en hielden het daar voor gezien. De zillertalbahn bracht ons terug naar Mayrhofen. In het centrum werden we verrast door een optocht van motoren, op weg naar het Schürzenjäger-open-air in Finkenberg.




Fietsen door het Zillertal
We besloten vandaag fietsen te huren bij het tankstation, twee stadsfietsen met 7 versnellingen.We reden naar Ramsau en gingen daar langs de Ziller fietsen. Voorbij Kaltenbach gingen we naar de andere kant van de Ziller en fietsten we via een leuk weggetje naar Helfenstein en Hart. We belden aan bij wat bekenden, maar ze waren er niet. In Harterhof waren ze er wel. We lunchten daar en reserveerden voor woensdag. Hierna reden we door via Neuhaüsl tot aan de Badensee bij Schlitters. Door Schlitters reden we terug naar Fügen, waar we even pauzeerden. Daarna gingen we naar Uderns, waar onze kennissen wel thuis waren. Na twee visites en veel taart reden we naar Kaltenbach, Zell en via Burgstall naar Mayrhofen. Na een lange dag leverden we onze fietsen weer in en gingen we uit eten. Na het eten maakten we nog een ommetje door een mooi, vrij onbekend stukje Mayrhofen.





In Krimml hadden we onze tocht willen eindigen en daar hadden we dan ook nog een overnachting geboekt. Daarom vertrokken we vanochtend met de bus naar Königsleiten en van daar naar Krimml. We wandelden langs alle watervallen omhoog, 380 meter in totaal. Een prachtig stukje natuur met helaas erg veel toeristen. Boven aangekomen liepen we nog iets verder door, om op een stil plekje aan de Krimmler Ache uitgebreid te pauzeren, te lunchen en pootje te baden. Na een uur keerden we terug en op ons gemak genoten we nog bij ieder uitzichtpunt.
Toen we genoeg waterval gezien hadden liepen we Krimml in, op weg naar Landgasthof Kirchwirt. Daar aten we 's avonds nog, waarna we het dorp nog wat verkenden. Om negen uur sloten we de avond af bij het waterorgel.




Fügen
Dezelfde weg terug met de bus moesten we vanmorgen, een flink ritje. In Zell namen we de trein naar Fügen, waar we meteen terecht konden in ons grote appartement. Niet lang na ons kwamen de eerste familieleden al aan en zo druppelden ze om de beurt binnen. Rond etenstijd waren we met z'n elven, alleen opa en oma waren nog onderweg. Die gingen we later afhalen bij de trein en zo waren we compleet. De kinderen verrasten ons voor ons 30-jarig huwelijk met een mooie gepersonaliseerde stok kaarten en puzzel. Wim kreeg voor zijn verjaardag nog een t-shirt met de tekst "König der Berge". Na een gezellige avond zocht iedereen zijn eigen afdeling en bed op.




Feestdag
Om 7 uur stonden de eersten alweer naast hun bed en zoetjes aan werd er overal ontbeten. We begonnen aan de legpuzzel van 1000 stukjes en kwamen een heel eind. Om 12 uur vertrokken we met z'n allen te voet via Finsing naar Almdiele, waar we ijs als lunch aten. Na een Schnapps van het huis liepen we een uur later naar de waterval, waar we ons een tijdje vermaakten met het maken van foto's en het lopen door het water.
Helaas kregen we meer water, want het begon te regenen, net toen we bij de waterval weg waren. Gelukkig liepen we veel door het bos en we lieten de pret niet bederven. Paraplu's boden voor de meesten dekking en zo kwamen we bij de kerk in Oberhart aan. Een mooie plek om even te schuilen. Natuurlijk werden er ook wat foto's gemaakt in dit kerkje waarin wij 30 jaren geleden getrouwd zijn.
Toen we afdaalden naar Niederhart was het aardig droog. Omdat we nog te vroeg waren deden we een drankje in Gasthof Hamberg, om daarna te gaan eten in Harterhof.Na een goede maaltijd liepen we met z'n allen terug naar Fügen. Met de hele groep hadden we de hele tocht volbracht en dat was echt geweldig. De avond brachten we nog met z'n allen door in het bovenste appartement. Iedereen vermaakte zich prima.
Innsbruck
Zoals iedereen een paar dagen geleden kwam, zo ging iedereen ook weer. Om de beurt namen ze afscheid, ieder ging zijns weegs. Samen met opa en oma vertrokken wij als laatsten. Zij bleven nog in het Zillertal en zwaaiden ons uit bij de trein. Wij reden naar Jenbach en daarna naar Innsbruck. Daar stopten we onze rugzakken in een kluis. Op ons gemak kuierden we naar de dierentuin op de berg, het beloofde een warme dag te worden.We vermaakten ons een aantal uren in de dierentuin en aten daar ook onze lunch op. We wandelden weer naar beneden en staken via een houten voetgangersbrug de Inn over. We doolden door het park en door de Altstad, waar we 's avonds ook aten. Op tijd waren we bij het station terug, waar we de nachttrein naar Düsseldorf zouden nemen. Terug naar huis na een onvergetelijke vakantie.