---

Längenfeld. Klettersteig Lehner Wasserfall
Evenals vorig jaar gingen we met drie personen op weg naar Oostenrijk. Martijn voorzag ons in Maarssen nog van een vitaminerijke maaltijd alvorens we in Utrecht in de City Night Line stapten.
Via München en Innsbruck kwamen we vroeg in de middag aan bij Ötztal Bahnhof, waar we de bus namen naar Au bij Längenfeld. Om te acclimatiseren zouden we hier de eerste nacht slapen.
We hadden echter nog een aantal uurtjes over en dus haalden Casper en Yvette de klettersteigsets voor de dag voor ons eerste klimmetje bij de Lehner Wasserfall.
Dat werd een mooie klimpartij met uitzicht op de waterval.




Vent
Na een goede nachtrust namen we de bus naar Sölden en daarna naar Vent. Ook hier zouden we nog overnachten voordat we de huttentocht gingen beginnen.
In Vent maakten we een rondwandelingetje via de Feldkögel en terug aan de andere kant van de Ötztaler Ache. We vonden wat geocaches en genoten volop van de omgeving.




Vent - Breslauerhütte. Urkundkolm
Ondanks de regen vertrokken we toch naar Rofen, waar de regenkleding uit kon. We gingen een mooie hangbrug over en daarna werd het serieus: 800 meter stijgen in 2 1/2 uur. Dat deden we keurig volgens de bordjes, zodat we met lunchtijd bij de hut aankwamen.
Voor Casper en Yvette was het nog niet genoeg, zij wilden er nog wel 300 hoogtemeters bij: we wilden de Urkundkolm beklimmen. We hielden de dreigende wolken nauwlettend in de gaten, draalden daardoor af en toe wat, maar kwamen na een uur toch aan bij het kruis. In een half uur waren we weer terug bij de hut en konden we lekker uitrusten, drinken, eten, een spelletje spelen en op tijd naar bed.




Wildes Männle
We zouden een extra nacht in de Breslauerhütte doorbrengen, dus konden we vandaag een tochtje maken zonder al te veel bagage.
Via de Rofenkarsteig klommen we naar de Wildes Männle. Via de andere kant gingen we terug. Onderweg hielden we nog twee keer uitgebreid halt om te eten en te genieten.
De hut was 's avonds zo druk bezet dat we na onze maaltijd plaats maakten voor de volgende eters. Op de slaapzaal speelden we nog een kaartspelletje voor we op tijd naar bed gingen.




Breslauerhütte - Vernagthütte. Vernagtferner
Na een goed ontbijt startten we onze tocht naar de Vernagthütte. Het was een heerlijk tochtje, een soort van herstelloopje.
Bij een klein meertje kwamen een paar groepjes wandelaars bij elkaar. Het waaide er enorm en we hadden uitzicht tot aan Vent. We daalden nu af, met als resultaat dat het venijn vandaag in het staartje zat: 160 meter klimmen naar de hut.
Op het terras voor de hut aten we ons brood. Kennelijk was het ook etenstijd voor de schapen, want die stormden massaal het terras op, op jacht naar ons brood.
Na ons brood gered te hebben vertrokken we voor een tochtje naar de Vernagtferner die we bereikten via een mooie route met sneeuwplakjes, watertjes en bruggetjes.




Vernagthütte - Hochjoch Hospiz. Hintereisferner
Om 8 uur stonden we al klaar voor onze tocht van 1 1/2 uur naar de Hochjoch Hospiz. Dus liepen we flink te treuzelen onderweg, zodat we ook nog wat marmotten konden aanschouwen. Om half 12 kwamen we toch echt aan bij de hut, waar we plaatsen op de zolder aangewezen kregen.
Iets voorbij de hut lunchten we brood met kaas en met makreel. Daarna liepen we door naar de Hintereisferner. We liepen tot het stopteken. het betrok wat, zodat we haast kregen om terug te gaan. Die terugtocht deden we in een uur, terwijl er twee uren voor stonden.
De zolder hadden we voor ons alleen, zodat we een heerlijk rustige nacht hadden.




Hochjoch Hospiz - Bella Vista
We begonnen onze tocht vandaag over een mooie hangbrug, op weg naar Italië. Vlak na de afslag naar de Martin Busch Hütte begon het te regenen. Het grootste deel van de tocht liepen we met regenkleding aan, maar bij aankomst bij de Italiaanse hut Bella Vista was het weer droog.
Na de lunch liepen we een ommetje over het skigebied. Casper ging daarna nog een rondje trainen (hardlopen), terwijl Wim en Yvette nog wat ronddoolden.
Rond half vier waren we terug bij de hut en was het tijd voor een heerlijke douche. De hut verzorgde voor alle gasten om 7 uur een viergangendiner. We zaten met zijn allen aan lange tafels en lieten ons de maaltijd goed smaken.




Grawand. Graue wand
Na een uitgebreid ontbijtbuffet vertrokken we voor een dagtochtje richting Grawand. Onder de hut was het even lastig om de juiste route te vinden, maar uiteindelijk kwamen we op het juiste pad en klommen we gestaag.
In het skigebied werd ijverig geskied en gesnowboard. We klommen tot het hotel en liepen toen naar het kruis op 3250 meter, een korte maar leuke klim.
Terug bij het hotel bekeken we een tentoonstelling over gletschers, waarna we nog even op en neer liepen over de Graue Wand. We daalden weer af naar de hut waar we lunchten en waar casper nogmaals ging trainen. De rest van de middag verbleven we in de hut, terwijl de hagelbuien elkaar in rap tempo opvolgden.
De dag werd afgesloten met een viergangendiner, een ommetje en een warme douche.




Bella Vista - Martin Busch Hütte via Saykogel
Nog voor half 7 stonden we op en om 10 voor 7 stonden we met bepakking beneden. Het ontbijt stond al klaar en om 10 over half 8 konden we onze lange tocht starten. Door de mist liepen we richting Hochjoch Hospiz, tot de afslag naar de Martin Busch Hütte
Nu begon onze klim van 900 meter naar de Saykogel. De mist trok op en we kregen steeds meer zon en uitzicht. Op de graat van de Saykogel was het rond het vriespunt en er stond een stevige wind. We bereikten de Saykogel om half 1, met als brandstof onderweg 3 chocoladerepen.
We daalden meteen af, met zicht op de Martin Busch Hütte. het begon wat te betrekken, maar het was toch nog stabiel genoeg om onderweg ons brood te nuttigen. Om kwart voor 3 kwamen we aan bij de hut. Hier konden we nog wat genieten van de mooie omgeving voor we binnen gingen zitten.




Martin Busch Hütte - Similaunhütte. Ötzi-Fundstelle
Regen en wind, dat is wat we vanmorgen hoorden bij het ontwaken. We kleedden ons warm aan en gingen van start. de tocht naar de Similaunhütte was niet lang, maar wel pittig, zeker door de regen. Op het laatste stuk moesten we wat sneeuwveldjes over, we passeerden een tolhuisje en even later waren we bij de hut. We liepen zo de droogruimte binnen, hingen alle natte spullen uit en meldden ons aan.
Na de lunch besloten we naar de vindplaats van Ötzi te lopen. Inmiddels was het droog. Over een graat en een aantal sneeuwvelden moesten we. De lucht werd aan de Italiaanse kant pikzwart. We bereikten het gedenkteken droog en liepen daarna dezelfde route weer terug naar de hut.




Similaunhütte - Martin Busch Hütte
Toen we opstonden was het bewolkt rond de hut en de wind blies enorm vanuit Italië het dal van de hut in. Vandaag zou Martijn vanuit Italië naar de Martin Busch Hütte lopen en zich bij ons voegen. Casper en Yvette liepen hem tegenmoet, met regenpakken aan, gewapend tegen de kou.
Hoe meer we daalden des te minder koud het werd, maar het was wel mistig. We daalden ongeveer 700 meter en ontmoetten Martijn. De regenpakken gingen uit, we draaiden om en klommen met Martijn de 700 meter weer omhoog. We aten soep in de hut en vertrokken om 2 uur naar de Martin Busch Hütte. Het regende een tijdje flink en rond de hut hing steeds een wolk. De hut zagen we dan ook pas toen we er vlak bij waren.
We deden meteen onze natte spullen uit in het drooghok en maakten onze bedden op.
Het was enorm druk in de hut, dus na het eten maakten we plaats voor anderen. Het was helemaal opgeklaard, zodat we nog even naar buiten konden. We keken naar het wildstromende water terwijl Casper trainde.




Martin Busch Hütte - Ramolhaus
Het sneeuwde vanmorgen, maar na het ontbijt was het droog en de sneeuw was gesmolten. We vertrokken over een breed pad richting Vent tot aan de afslag naar het Ramolhaus. Hier begonnen we te klimmen. We deden het rustig aan, want Martijn moest nog acclimatiseren. Af en toe regende het, soms wat natte sneeuw en soms was het even droog. we hoorden en zagen een paar kleine steenlawines.
Op de Ramoljoch lag een geocache en die kwam maar langzaam dichterbij. Maar onze inspanningen werden beloond, want we vonden de cache en als beloning aten we een appeltje en een broodje.
We hadden nog slechts 200 meter dalen te gaan naar de hut, met om te beginnen een gezekerd stuk. Dat ging prima, maar daarna twijfelden we over de route. Rood/wit ging over in rood/oranje. We bestudeerden de omgeving uitgebreid en stapten een sneeuwveld op (dat bleek ook de juiste route te zijn). Wim zakte echter diep weg in de sneeuw en moest door Martijn uitgegraven worden. Halverwege gleed Yvette weg. Zij kon zich met behulp van haar wandelstok en handen en voeten nog net boven houden op het steile sneeuwveld. Uiteindelijk kwamen we heelhuids voorbij het sneeuwveldje en stuitten we op het volgende probleem: een steil stuk met allemaal losse stenen. Hier was duidelijk pas een lawine geweest. Onze helmen beschermden onze hoofden voor de rollende stenen, terwijl we voorzichtig verder afdaalden. We moesten nog wat sneeuwveldjes over in dichte mist en zagen 70 meter voor we er waren de hut. Bij de hut aangekomen zagen we tot onze verbazing dat de route die we gedaan hadden afgesloten was. Dat was in de Martin Busch Hütte kennelijk niet bekend en ook bij de afslag naar de hut toe stond het niet aangegeven.
Het was niet druk in de hut en we kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Tot bedtijd (9 uur) speelden we hartenjagen.




Ramolhaus - Hochwildehaus
Vannacht had het gesneeuwd en rond de hut was een echt winterlandschap ontstaan. Gewapend tegen de kou vertrokken we om 9 uur. Het klaarde ondertussen op, zodat we een mooi uitzicht hadden over het dal. We daalden flink af en vlak voor de gletscher was er een stukje klettersteig met flink wat treetjes recht naar beneden. De volgende hindernis was de gletscher, eerst een stuk over puin, daarna over ijs, bedekt met verse sneeuw. Die gletscher is nog maar een fractie van wat het ooit was en is gewoon met bergschoenen te belopen.
Na de gletscher volgde een pittige klim. Een eindje voor de hut gingen we picknicken bij een watertje. We meldden ons in het Hochwildehaus en wandelden daarna op en neer naar de Gurglerferner. Hierna was het tijd om in de hut te vertoeven.
We hadden halfpension en startten onze maaltijd met een grote schaal erwtensoep die we met z'n vieren mochten verorberen. Daarna was er een saladebuffet, goed voor de broodnodige vitamientjes, dus aten we er een berg van. Zuurkool, aardappels en spiegeleieren volgden na de salade en tot slot kregen we nog een bak vruchtenjoghurt.





Hochwildehaus - Langtalereckhütte. Schwärzenkamm Klettersteig
Het was wat bewolkt vanmorgen, er viel een enkel sneeuwvlokje en het waaide vooral heel hard. We hadden maar een kort tochtje te gaan, in anderhalf uur waren we bij de Langtalereckhütte. Daar zetten we onze spullen neer, we deden de klettersteigsets aan en vertrokken naar het begin van de Schwärzenklammklettersteig.
Onder toeziend oog van Wim begon de rest om 11 uur te klimmen, een behoorlijke klim die 2 1/4 uur duurde, met een kleine picknick op een plateau onderweg. Boven op de top aten we nog wat, we schreven in het boek en daalden af. Het hele rondje deden we in 4 uren.
We kregen in de hut in plaats van een lager een Zimmer voor de prijs van een lager, omdat er een groep kinderen op het lager zat. In een kinderrijke hut aten we een lekkere maaltijd. De kindjes moesten vrij snel naar bed, waarna het een stuk stiller werd in de hut. Rond 9 uur gingen ook wij op stok.




Langtalereckhütte - Obergurgl - Längenfeld
Na ons ontbijt keerden we de hut de rug toe en liepen richting Obergurgl. We passeerden de Schönwieshütte en kwamen via een aantal caches in Obergurgl aan. Met de bus gingen we naar Längenfeld, waar we weer welkom waren in hetzelfde pension als aan het begin van de vakantie. Terwijl Wim en Casper boodschappen gingen doen en Casper een duurloopje deed gingen Martijn en Yvette naar Winkeln. We liepen het prachtige Lehrpfad in een gebied waar lang geleden een berg ingestort was. Vooral de heksenhöle was mooi, maar ook het meertje en het stroompje met waterradjes.
Thuis stond het eten klaar en was er tijd voor een verkwikkende douche.




Terugreis
Vanavond zouden we de trein terug nemen naar Eindhoven, maar eerst gingen we nog terug naar de klettersteig van de eerste dag. Martijn wilde die graag nog doen en ging samen met Yvette omhoog. Het was behoorlijk warm en na 40 minuten kwamen we dan ook flink bezweet boven aan.
Na dit plezierige begin van de dag namen we de bus naar Ötztal Bahnhof en daarna de trein naar Innsbruck. Daar stopten we alle rugtassen in kluisjes en trokken we de stad in. We lunchten in een pizzeria, bestegen de Stadsturm en genoten van het uitzicht. We namen afscheid van Innsbruck met een flinke plensbui.
De trein bracht ons naar München , waar we in de City Night Line naar Nederland stapten.