---

Garmisch - Kreuzeckhaus
Na een nachtelijke treinrit met de citynightline en een overstap in München, konden we om half elf onze tocht beginnen in Garmisch.
Het was meteen al warm, dus het beloofde een zware dag te worden. We liepen langs de skischans af naar de Partnachklamm. Een eindje voorbij deze betoverende klamm lunchten we aan de Partnach en namen we een verkoelend voetenbad.
Nu liepen we een tijdje over een minder interessant, breed pad, alsmaar stijgend. Het laatste deel was weer over een leuk klein bospaadje, om uiteindelijk behoorlijk vermoeid uit te komen bij het 800 meter hoger gelegen Kreuzeckhaus, voor onze eerste overnachting.
Maar voor we gingen slapen wierpen we nog even een blik op ons volgende doel: de Meilerhütte. 600 meter dalen en vervolgens 1300 meter stijgen verder! Slaap lekker!

Kreuzeckhaus - Meilerhütte
's Morgens ziet alles er weer anders uit, en de Meilerhütte leek zowaar wat dichterbij dan gisterenavond. Vol goede moed vertrokken we om 8 uur, in t-shirts, want het was al weer warm, en natuurlijk weer met alle bagage op de rug (varierend van 7 tot 12 kg).
Het dalen over de Bernadeinsteig ging wel lekker. Bij de Bockhütte koelden we onze voeten weer in de Partnach.
Om elf uur begonnen we aan de klim.Tot aan de afslag naar de Oberreintalhütte liepen we nog lekker in de schaduw van de bomen, maar daarna was het gedaan met de schaduw. In de brandende zon stegen we langzaam naar het Schachenhaus.
Hier was het druk met toeristen, precies ook de reden waarom we daar niet konden overnachten: het zat daar helemaal vol. Vandaar dat we nog 500 hoogtemeters moesten overbruggen.
Om 5 uur kwamen we aan bij de hut, prachtig gelegen op een zadel, tussen twee bergen en twee dalen.
Wat een mooie beloning!


Meilerhütte: Hermann-von-Barthweg / Dreitorspitze
We zouden een paar dagen in de Meilerhütte blijven. Yvette, Martijn en Casper wilden echter wat beweging en liepen daarom, met klettersteigsets, via de Hermann-von-Barthweg naar de Dreitorspitze. Alhoewel de route hier en daar met staalkabels gezekerd was, waren de klettersteigsets niet echt nodig.
Nadat we uitgebreid van het uitzicht genoten hadden keerden we terug naar de hut.
Ook bij de hut was het genieten, en volop het huttenleven ervaren: Haren wassen moet natuurlijk ook een keer gebeuren, en dat viel nou net in deze hut niet mee. Terwijl de ene met behulp van een emmer ijskoud regenwater over andermans hoofd giet, kan de ander, zo snel mogelijk, de haren wassen.
En op de wc vind je instructies om goed te mikken, midden in het gat, zodat er geen sporen achterblijven. Want doorspoelen is er niet bij.
Maar er was ook een hoop gezelligheid, lekker knus in de hut, samen gezelschapspelletjes spelen en genieten van een lekkere warme hap.

Meilerhütte: Rondje om Frauenalpl-Spitze
We stonden vanochtend wat later op, want we hadden geen haast. Terwijl de rest zich met stenen en sneeuw vermaakte bij Frauälpl volgden Martijn en Yvette en lastige route over Angerl Loch, met vervolgens een steile afdaling tot net voor Schachentor.
We daalden verder tot aan het Schachenhaus, waar we ons brood aten. De lucht werd donker, we kregen dus een beetje haast om terug te keren naar de Meilerhütte. De klim van 500 meter ging nu een stuk gemakkelijker en sneller dan een paar dagen geleden, toen we zware rugtassen meedroegen.
We waren gelukkig optijd weer boven. dat gold niet voor alle wandelaars. Er kwamen er 's avonds nog heel wat binnen in de stromende regen. Hun maaltijd werd genuttigd in de schoenenruimte, omdat de hut helemaal vol zat.Wij hadden toen al lang plaats gemaakt en keken op de slaapzaal toe hoe noodmatrasjes werden bijgelegd, om iedereeen van een slaapplekje te voorzien.

Meilerhütte - Reintalangerhütte
Om vlug weg te kunnen zijn waren we vroeg opgestaan en haalden we als eersten ons ontbijt, en een heleboel water voor onderweg.
We daalden vlot af naar het Schachenhaus, en vervolgens naar de Bockhütte. Hier lunchten we, waarna we stroomopwaarts liepen naar de Reintalangerhütte. We relaxten aan het water van de Partnach (er stonden strandstoelen) en namen daarna allemaal een heerlijk verfrissende douche.
Na het eten deden we spelletjes en werden we ontzettend melig. Tenslotte gingen we nog even naar buiten, waar Casper besloot een duik te nemen in het ijskoude water van de Partnach.


Reintalangerhütte - Knorrhütte
Om 6 uur werden we gewekt door de "Reintal Weckruf": de waard speelde op de overloop op zijn accoordeon en eindigde zijn muzikale voordracht met:"Gutenmorgen, aufstehen!" Dat deden we dus maar, en na een heerlijk ontbijt vertrokken we naar de Knorrhütte. Een korte tocht, maar dit zou wel onze enige natte tocht worden. Ondanks regenpakken kwamen we na 700 meter stijgen doornat aan bij de hut. Veel te vroeg, zodat we nog niet op de slaapzaal konden en we ons in de schoenenruimte ontdeden van alle natte kleren. Het bleef de hele dag donker en dreigend, zodat we niet meer tot een buitenactiviteit kwamen.
We vermaakten ons in de hut met spelletjes, aten 's avonds spagetti met groentesaus, en deden nog meer spelletjes. Een gezellig samenzijn!

Knorrhütte: Zugspitze
Vanochtend was het droog, en de voorspellingen waren best goed. Dé kans om vandaag de Zugspitze te beklimmen, de hoogste berg van Duitsland. Het eerste stuk naar Sonnalpin liep lekker, dat was niet zo zwaar. Hier volgde een heftig, steil stuk over en puinhelling, waarna een stuk volgde dat gezekerd was met staalkabels. Over de bergkam, de grens tussen Duitsland en Oostenrijk, liepen we door naar het Münchner Haus. Het was maar een paar graden boven nul, mistig en nat, dus aten we een heerlijke warme maaltijd in het Münchner Haus.
Een paar van ons klommen hierna verder naar het kruis, de top van de Zugspitze, en nog een eindje door richting Höllental, zodat we een mooi uitzicht hadden op het dal en de hut.
Terwijl Wim en Steffie in twee minuten met de kabelbaan afdaalden naar Sonnalpin, gingen de anderen tevoet, dezelfde weg terug, om wat langer te kunnen genieten van de mooie tocht. We bezochten het kapelletje bij Sonnalpin en daalden daarna af naar de Knorrhütte.
Dit was weer een prachtige tocht, die we niet snel zullen vergeten.


Knorrhütte - Coburgerhütte
Onze tocht werd vandaag weer voortgezet naar de volgende hut, in een andere bergketen, namelijk de Mieminger Kette. We vertrokken om 8 uur in de bewolking. Bij de Scharte liepen we Oostenrijk in, en kwam opeens de zon door. we genoten van de prachtige uitzichten.
We daalden af via de Hochfeldernalm naar de Pestkapelle. Daarna moesten we een klein bergje trotseren. We lunchten op een bankje onder een naaldboom, en vervolgden onze tocht naar de Seebensee.
Door de warmte, de behoorlijk lange tocht en de zware tassen viel het laatste stuk klimmen naar de Coburgerhütte niet mee. moe kwamen we aan bij weer een prachtige hut,aan de Drachensee. We boekten meteen 3 nachten en 15 ontbijten, en genoten daarna van onze welverdiende rust, en van een overheerlijke tonijnsalade. Salade, daar snakten we met zijn allen naar!

Coburgerhütte: Drachenkopf
Ook het ontbijt was super: degenen die niet voor brood hadden gekozen kregen een heerlijke bak muesli met vers fruit. De vitamientjes stromen weer binnen!
Steffie voelde zich niet zo fit en ging lekker in de hut een boek zitten lezen. De anderen gingen op pad om de Drachenkopf te bedwingen. na een rustig begin moesten we tegen een steile helling omhoog. Op het zadel lieten we onze stokken achter. Op handen en voeten klommen we nu over de kam, heel rustig aan. Wim vond het halverwege welletjes, de anderen klommen dapper door. het uitzicht bij het kruis was de moeite waard.
Voorzichtig, voetje voor voetje, en steeds zoekend naar de beste route, klommen we weer terug naar Wim, waarna we samen verder afdaalden.
Met lunchtijd waren we weer terug bij de hut, waar we de rest van de dag vertoefden, en volop genoten.


Coburgerhütte: Hintere Tajakopf
Omdat er vanmorgen veel bewolking hing deden we er een tijdje over voordat we besloten op stap te gaan. Terwijl Wim en Steffie bij de hut bleven om te genieten van een rustdag, vertrokken de anderen naar de Hintere Talatörl. Vandaaruit gingen we op zoek naar restanten van een vliegtuigwrak uit WO II, dat we ook vonden.
Via een niet-gemarkeerd pad klommen we naar de Hintere Tajakopf. Dat was weer een behoorlijke klim, waarbij we handen en voeten nodig hadden. Vanaf het kruis belden en zwaaiden we naar de achterblijvers in de hut. Na de boterhammen aanvaarden we de terugweg. Op een sneeuwvlakte vermaakten we ons een tijdje, en een eindje verder speelden we in een doolhof, door anderen met stenen gemaakt. Om half 4 waren we weer terug bij de hut, na weer een leuk tochtje.


Coburgerhütte - Ehrwalder Alm
Tijd om afscheid te nemen van de Coburger Hütte, waar we een paar fijne dagen hadden. Ons volgende doel was de Ehrwalder Alm, geen hut Berggasthof. Daar gingen we echter niet meteen heen. We daalden eerst af naar de Seebensee, waar het heerlijk toeven was. Martijn en Yvette bleven daar echter niet, zij hadden snode plannen. Via de Hoher Gang daalden we een paar honderd meter af, en liepen daarna naar het begin van de Seebenklettersteig, een sportklettersteig die bijna vertikaal gaat, 250 hoogtemeters overbruggend. Een uitdaging voor ons, om eens te kijken hoe ervaren we al zijn.
De gordels hadden we bij de Seebensee al aangetrokken, dus we konden meteen beginnen.Vol goede moed klauterden we tegen de eerste loodrechte rotswand omhoog, twee Nederlandse klimmers ide al een tevergeefse poging gewaagd hadden, vertwijfeld achterlatend. Het was zwaar, maar het lukte, en zo ook de rest van de route. In 1 uur en 20 minuten bereikten we het eindpunt en waren we binnen de kortste keren weer terug bij de Seebensee, een mooie ervaring rijker.
We aten en dronken bij het meer en vertelden natuurlijk ruige verhalen aan de achterblijvers. Die hadden echter heerlijk genoten aan het water. We daalden nu via een normaal te belopen pad af naar de Ehrwalder Alm, waarvan we de live muziek op het terras van verre al hoorden.
We kregen een slaapzaal voor 14 personen toegewezen, die ook volledig bezet ging worden. We genoten van de luxe die er in de hutten niet is: extra handdoeken, gratis douche, ijs als toetje, en we deden een handwasje, dat lekker in de zon op het balkon kon drogen. We sloten de dag buiten af met een onderonsje met een stelletje nieuwsgierige Schotse hooglanders.


Ehrwalder Alm - Knorrhütte
Nadat Wim per ongeluk een ons onbekend persoon had gewekt (tja, je kunt je vergissen tussen al die mensen), gingen we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet. Daarna vertrokken we weer naar de Knorrhütte. Dat was een 3 1/2 uur durende tocht, vrij zwaar vanwege de warmte, maar wel met prachtige uitzichten.
Na de lunch besloten Yvette, Martijn en Casper dat er nog wel wat beweging bij kon. Zij vertrokken voor een stukje over de Brunntalsteig. De dagen van de overheerlijke salades waren nu weer voorbij, vandaag was er weer gewoon spagetti met saus. We sliepen weer in een overvolle hut, met 7 personen in een 6-persoonslager, dus enigszins krap. Maar ook dat hoort erbij tijdens een huttentocht!

Knorrhütte - Kreuzeckhaus
Een lange, warme dag beloofde het te worden. Dus gingen we weer zo snel mogelijk na het ontbijt. de tocht naar de Reintalangerhütte zag er nu veel vriendelijker uit. Per slot van rekening hadden we dit stuk vorige week door de stromende regen de andere kant op gelopen. We liepen nu via de prachtige Partnach-Ursprung. Bij de hut rustten we even, waarna we de Partnach verder stroomafwaarts volgden naar de Bockhütte. We pauzeerden daar wat langer, weer lekker aan het water.
Ging het afdalen over de Bernadeinsteig vorige week nog zo lekker, het stijgen van vandaag was erg zwaar. Door de warmte van de zon werd het echt zwoegen, en moesten we regelmatig halt houden om op krachten te komen. Uitgeblust kwamen we aan bij het Kreuzeckhaus, waar we dezelfde bedden kregen als vorige week.
We verwenden onszelf met een stukje taart of een coupe ijs, en met zoute stengels. Daarna kon er ook nog een avondmaaltijd in. Na het spelen van gezelschapsspelletjes kropen we op tijd onze bedden in, om te genieten van een goede nachtrust, op ruime plekken.

Kreuzeckhaus - Höllentalangerhütte
we hadden nog een grote wens, zo tegen het einde van onze bergtoer: de Alpspitze beklimmen. Bij de Hochalm namen we de kabelbaan naar de Osterfelderkopf, van waaruit we zouden starten. Wim bleef achter, die was niet zo fit. De rest ging op stap, zonder rugtassen, maar met klettersteigsets, voor het volgen van de Alpspitzferrata. Het werd een twee uur durende, leuke klimpartij, een eenvoudige klettersteig met heel veel ijzer, maar zeker voor onervaren mensen een leuke oefening. Voor Steffie haar allereerste echte klettersteig, en ze had er plezier in.
Op de top genoten we van het uitzicht, aten we wat en maakten we de nodige foto's. Daarna daalden we af via de Ostgrat en de Nordwandsteig. Deze route ging op het laatst door een tunnel, uitgehakt in de rotsen. Bij de Osterfelderkopf werden we weer verenigd met Wim, en hadden we "Apfelstrudel mit Vaniliensauce" verdiend.
Dit was het echter nog niet voor vandaag, want we zouden naar de Höllentalangerhütte afdalen. We kozen voor de Rinderweg. Het werd een prachtige afdaling van 700 meter.
Bij de hut kregen we onze slaapplaatsen aangewezen. We zouden de komende twee dagen slapen als sardientjes in een blik, maar dat mag de pret niet drukken. We brachten nog een bezoekje aan het kapelletje en aten weer een heerlijke maaltijd, met veel salade.


Höllentalangerhütte
Behalve Martijn had iedereen goed geslapen. Dat viel nog veel mee. Bij het ontbijt kregen we een gekookt paasei (jawel, geverfd). we zouden vandaag een rustdag houden, lekker rond de hut en genieten van de omgeving. Als ochtendwandelingetje liepen Wim, Yvette en Martijn toch even een stukje dieper het dal in, richting Riffelkar. We hadden weinig water bij ons, dus keerden we op tijd weer terug.
Bij de hut zaten we een tijdje, en bouwden we een kabouterhuisje met stenen en takjes. na de lunch liepen we naar de waterval, waar Steffie en Casper 's morgens al geweest waren. Martijn en Yvette liepen nog een eind richting dal, hoog boven de Höllentalklamm. (Rustdagen, daar zijn we maar slecht in).
Terug bij de hut bleek Steffie zo'n honger te hebben dat we wel een stuk taart móesten kopen. dat vond niemand erg.


Höllentalangerhütte - Garmisch
Om half acht keerden we de Zugspitze de rug toe en liepen we richting dal, richting Garmisch. Onze vakantie liep ten einde.
Maar voor we de bergen echt verlieten konden we nog even volop genieten van de mooie Höllentalklamm, met zijn vele koele tunneltjes. We kwamen uit in Hammersbach en liepen langs het spoor naar de Riessersee en voorbij de voormalige bobbaan.
In Partenkirchen aangekomen deden we de bagage in kluizen op het station, om de stad te gaan verkennen. Het werd een bloedhete dag, dus we deden het rustig aan. Voor we de trein naar München namen aten we eerst nog een lekkere maaltijd in de stad.
Vanuit de trein zwaaiden we de bergen uit, tot ze niet meer te zien waren. In München was het nog een tijdje wachten op de Citynightline, die ons, tijdens een lekker slaapje, veilig terug naar Nederland bracht, veel mooie ervaringen rijker!