Tussen Gouvy en Ouren is de oude Pruisische grens gelijk aan de huidige grens tussen Luxemburg en België.
Deze grens loopt van het voormalige drielandenpunt nabij Gouvy naar het huidige drielandenpunt nabij Ouren.

Op 16 juli 2023 begin ik een tweedaagse wandeling vanaf het station van Gouvy.
Eerst langs de grenspalen 281 t/m 286 van de originele Belgisch-Luxemburgse grens uit 1843.
Bij het ontstaan van die grens ontstond op het punt waar ik nu sta een drielandenpunt België-Luxemburg-Pruisen.
Hier eindigen de gietijzeren palen nu dan ook, en gaat de originele Pruisische grens verder.
Vanaf hier richting het noorden staan nog veel oude Pruisische grenspalen, tot aan het Nederlandse drielandenpunt bij Vaals (grenssteen 193).

Op het voormalige drielandenpunt België-Luxemburg-Pruisen staan nu nog twee palen naast elkaar: de laatste gietijzeren Belgisch-Luxemburgse grenssteen (286) en de originele Pruisische grenssteen 75. Vanaf het voormalige drielandenpunt gaat de grens in zuidelijke richting verder, parallel aan de drukke N7. Hier zoek ik heel lang in een woud van frambozen en andere planten.
Als ik eindelijk door het slechte internet heen een foto van de steen heb binnen kunnen halen zie ik dat het hier bijzonder veranderd is, ervan uitgaande dat ik op de juiste GPS-locatie sta.
Op die foto staat de steen midden in een bos, hetgeen ergens wel zou kunnen, de grond zit hier vol met stobben.
De steen laat zich helaas niet zien. Het pad dat ik volgde wordt wel redelijk snel een bospad. Wat verder naar het zuiden toe kom ik bij steen 73 uit. Die staat niet meer in de grond, maar ligt op zijn kant naast het pad. Deze steen duidt niet meer de grens aan, maar staat sinds een subtiele grenswijziging in 1922 een meter of 40 in België. De grens volgen gaat op dit stuk niet overal even makkelijk. Ik loop vooral door de berm van de parallele N7, wat niet de fijnste wandelroute ooit is, maar het is op zich wel te doen. Naar steen 72 loop ik even op en neer. Vanaf hier zie ik een eindje het weiland in een tussensteen staan. Verderop staan nog twee tussenstenen. 71-C aan de rand van een bosje, waar ik doorheen moest struinen, 71-B aan een grensoverschrijdend landweggetje. steen 71 zou hier ongeveer gestaan moeten hebben. Waarschijnlijk ooit verdwenen bij de uitbreiding van de weg die nu de N7 is.
Ik had gelezen dat de grensstenen 70 en 69 lastig bereikbaar zouden zijn, hoewel dat op de kaart wel mee lijkt te vallen.
Wie tijdig het bosje in duikt zal beide stenen makkelijk kunnen vinden. Er lopen meerdere hekken door het bosje, maar die zijn bijna allemaal beschadigd.
Het was mij niet helemaal duidelijk of steen 68 (legaal) toegankelijk was, maar dat lijkt wel het geval te zijn.
Vanaf de N7 loopt een spoor het bos in. Het laatste eindje is struinen, maar het is de moeite waard.
Nabij de bron van de Schibech staat deze steen, een mooi plekje waar je als reguliere wandelaar nooit komt.
Ik besluit verder door het bos te lopen, België in, richting grenssteen 67.
Deze wilde ik vandaag graag nog bezoeken, omdat die morgen ook niet echt op de route ligt.
Dat ik vanaf steen 68 door kan steken naar deze steen toe is mooi meegenomen.
Steen 67 staat in de berm, diep ten opzichte van de weg.
Met een omtrekkende beweging loop ik naar de eindbestemming voor vandag: Hotel Wemperhardt, bij het Massen shopping center.
Dat hotel bezocht ik al eens eerder: een prima locatie voor wie op doorreis is, al dan niet per auto.

De volgende ochtend, 17 juli 2023 vervolg ik mijn wandeling langs de grens.
Gisteren liep Ruud nog mee, vandaag maak ik de hele wandeling alleen, daar er nauwelijks geocaches op de route liggen en het dat voor Ruud een stuk minder interessant maakt.
Via Weiswampach en de Beelerstrooss bereik ik na een paar kilometer lopen het palenduo 66.
De westelijke, achthoekige steen, staat aan de Belgische kant van de straat (origineel de Pruisische kant), de kleinere steen staat aan de Luxemburgse kant van de straat (origineel de Nederlandse kant). De straat tussen de stenen 66 en 65 vormt de grens. Om die reden staan er aan beide zijden stenen.
Ook 65 is dus dubbel uitgevoerd, ook hier is de grote achthoekige steen de voormalige Pruisische, en de kleinere steen de Luxemburgse variant. De grens loopt nu dwars door weilanden en akkers naar een volgend bosje, waar weer een ander beekje ontspringt.
Even twijfel ik of ik deze wel wil en kan bereiken in het huidige seizoen, maar dan besluit ik toch een poging te wagen.
Heen langs de akkerrand, terug door het bos. Door het bos was een stuk makkelijker en is dus aan te bevelen.
Grenssteen 64 ligt er vergeten en verwaarloosd bij. Horizontaal op de grond in het moerassige gebied, overwoekerd met mos en andere planten.
Iets verderop in hetzelfde bosje staan een hulpsteen, een relatief dun paaltje.
Ik loop nu een eindje om zodat ik niet hoef te struinen, hoewel dat een voor steen 63 toch fout gaat; ik moet een steile boshelling afdalen omdat ik een beetje eigenwijs was.
Bij steen 63 verlaat de grens tijdelijk het bos om dwars door de weilanden in een rechte lijn verder te lopen. Ik loop een eindje om over weggetjes die je liever fietst dan wandelt, om uit te komen bij grenssteen 62. Deze staat ook weer een stukje van de grens af, ik vermoed eveneens door een latere grenswijziging. Staat nu midden in een ongebruikt weiland. Grenssteen 61 is waarschijnlijk verdwenen, ik vermoed dat die ongeveer hier heeft gestaan.
Een klein stukje zuidelijk staat steen 60, daar waar de grens het pad weer verlaat. Ik verlaat het pad iets verderop, struin door een bosje richting een tussensteen. Onderweg moet ik een weiland oversteken, hetgeen gemakkelijk gemaakt wordt door twee comfortabele trapjes over het hek heen, schuin tegenover elkaar. Houdt men hier rekening met wandelaars die graag door het bos struinen, of is er een andere reden dat het weiland zo gemakkelijk te betreden en te verlaten is?
Verder struinend naar steen 59 moet ik weer een steile helling afdalen, de tweede voor vandaag.
We zijn nu weer terug bij de Schibech. Het kan haast niet missen dat dit steen 59 is, een tiental meters oostelijk van zijn eigenlijke standpunt, op zijn kant liggend in het water van het beekje... Een comfortabel wandelpad door het dal leidt naar de plek waar grenssteen 58 moet staan. Die zit verstopt in de berm, waar hij maar net mijn zijn kop bovenuit zou moeten steken. Ik kan hem helaas niet vinden, de bermen zijn te begroeid. Mijn GPS is ook een beetje de kluts kwijt, iets dat met veel water in de omgeving wel vaker een probleem is.
Ik wandel verder over een pad parallel aan de Eschelborn, tot ik weer verder moet struinen naar de bron van dat beekje.
Daar staat steen 57 in een drassig gebied. Vanaf de bron van de beek gaat de grens weer recht omhoog, een meter of 100 verderop staat de volgende steen al.
Naast deze grenssteen staat een gemeentegrenssteen, die de grens tussen Ouren en Weiswampach aanduidt.
Onderweg naar steen 55 kom ik nog een mij onbekende tussensteen tegen, die wel sterk op andere tussenstenen lijkt.
Verder door het bos en langs een akker kom ik op een weg uit, met parkeerplaats, oorlogsmonument, kapelletje en weids uitzicht.
En niet te vergeten grenssteen 55, die een beetje verweerd is. Op mijn kaart stond een pad vanaf steen 55 naar het zuiden, maar dat bestaat niet meer. Het is meteen weer verder struinen langs de rand van een weiland, wat overigens prima te doen is.
Steen 54 wordt ook weer vergezeld door een gemeentepaaltje. Hier is de afgelopen jaren ook aardig wat bos gekapt, zo te zien. Tussen steen 54 en 53 de derde steile afdaling voor vandaag, en de enige waar ik op voorbereid was. Ook deze afdaling was wel te doen.
Ik heb bijna nergens echt ver om hoeven te lopen vandaag, waardoor ik het doel makkelijk ga halen. Vooraf kon ik moeilijk inschatten of de hele wandeling tot aan het drielandenpunt haalbaar zou zijn.
Maar eerst nog even naar grenssteen 53. Die ligt op zijn kant, midden in een weiland waar een aantal rundachtigen in staat. Zouden zij de steen omver gelopen hebben?
Er is een bijzonder degelijk hek om het weiland gebouwd, nog niet zo lang geleden. Vanaf steen 53 is het nog een goede 2 kilometer door een bos, parallel aan de Ribbach die hier de grens vormt.
Waar de Ribbach in de Our uitmondt bevindt zich sinds het einde van de Eerste Wereldoorlog het drielandenpunt België-Duitsland-Luxemburg.
Ik bezocht dit punt meerdere keren. Voor het eerst in 2013, daarna in 2022, toen de Pruisische grens nog nét niet op mijn verlanglijstje stond, en nu dus in juli 2023. Het is een heerlijk wandelgebied en een grens naar mijn hart; struinen door eindeloze ongerepte bossen afgewisseld met mooie wandelpaden en weidse uitzichten.
Ik kom ongetwijfeld binnenkort nog eens terug naar dit drielandenpunt. Hier gaat de Pruisische grens immers verder richting Schengen (grenspaal 1) en hier begint eveneens de "nieuwe" Belgisch-Duitse grens in noordelijke richting, naar het Nederlandse drielandenpunt bij Vaals (grenspaal 193/1032).